Με την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Λιβύη μετά την επέμβαση του ΝΑΤΟ το 2011, μια σειρά από περιφερειακές δυνάμεις παρεισέφρησαν στον χορό της διένεξης, τροφοδοτώντας με οπλισμό και οικονομική στήριξη τα εμπλεκόμενα μέρη, τα οποία μάχονταν μεταξύ τους για την κυριαρχία της χώρας. Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία και Γαλλία τελικά τάχθηκαν στο πλευρό του στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ, ποντάροντας ότι αυτό το «άλογο» θα τερματίσει στην κούρσα της κυριαρχίας. Από την άλλη, η Τουρκία, λόγω και της αντιπαλότητας για επικράτηση στην περιφέρεια με το μπλοκ της Σαουδικής Αραβίας, έγινε η σημαντικότερη στρατιωτική δύναμη που στηρίζει την κυβέρνηση της Τρίπολης του Φαγιέζ αλ Σαράτζ. Σε αυτή την εξίσωση όμως κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει τόσο τον ρόλο των ΗΠΑ όσο και της Ρωσίας, ειδικά σε αυτήν την καθοριστική χρονική περίοδο της λιβυκής κρίσης. Μάλιστα, ο σκιώδης ρόλος της τελευταίας φαίνεται να είναι πλέον τόσο καθοριστικός, που να προκαλεί ανησυχία για την περαιτέρω κλιμάκωση της κρίσης στη χώρα.
You are being redirected to the full article in 5 seconds
